Znieczulenie podpajęczynówkowe
Znieczulenie podpajęczynówkowe stanowi jeden z rodzajów znieczulenia regionalnego (blokada centralna). W znieczuleniu podpajęczynówkowym środek znieczulający miesza się z płynem mózgowo-rdzeniowym i wywołuje blokadę nerwową: czuciową (brak czucia bólu, dotyku i temperatury), ruchową (brak możliwości poruszania się) i współczulną (rozszerzenie naczyń, spadek ciśnienia tętniczego). Czynności życiowe pacjenta są cały czas monitorowane przez anestezjologa. Zaletą znieczulenia podpajęczynówkowego jest szybki początek i krótki czas działania.
Kiedy stosuje się znieczulenie podpajęczynówkowe
Znieczulenie podpajęczynówkowe najczęściej stosuje się podczas zabiegów w obszarze kończyn dolnych, układu moczowo-płciowego, przy zabiegach ortopedycznych i naczyniowych. Jak wcześniej wspomniano, leki do znieczulenia podpajęczynówkowego są wstrzykiwane do płynu mózgowo-rdzeniowego, znajdującego się w przestrzeni podpajęczynówkowej. Najbezpieczniejszym miejscem ich podania jest odcinek lędźwiowy kręgosłupa (punkcja lędźwiowa pomiędzy 3. a 4. lub 4. a 5. kręgiem), ponieważ ryzyko uszkodzenia rdzenia kręgowego jest znikome.